नातलग

माझ्या शाळेसमोरच्या फुटपाथवर एक माणूस चिक्की, गोळ्या विकायला बसायचा. त्याचं नाव बहुधा.., नाही नक्कीच, ‘मारुती’ होतं! दुसरीत असताना आकाशवाणीवर पेटी वाजवली म्हणून त्याने मला दोन गोळ्या भेट दिल्या.. वीस वर्षांनंतर तो मला दत्ताच्या देवळाबाहेर उदबत्त्या विकताना दिसला.. पांढरी दाढी, अशक्त डोळे.. मी जवळ जाऊन हसलो.. त्याने विचारले, ‘तुम्ही संगीतकार कुलकर्णी ना?’.. मी म्हणालो, ‘नाही, मी सलील.. तुम्ही मारुती ना?’
तो ओळखीचं हसला.. निदान मला वाटलं तरी तसं!

दहावीनंतर मोठ्ठी सुट्टी.. रोज सकाळी  क्रिकेट आणि मग गुऱ्हाळात बसून उसाचा रस आणि खूऽऽप गप्पा.. गुऱ्हाळाच्या भिंतीवर कृष्ण, हनुमान, विवेकानंद, गांधीजी, अमिताभ, माधुरी आणि चार्ली चॅप्लिन..
..एक दिवस क्रिकेट खेळून पोहोचलो, तर ‘आमचं’ गुऱ्हाळ जमीनदोस्त.. अतिक्रमणविरोधी पथक जोरात काम करत होतं.
..नेहमी आमच्याबरोबर हास्यविनोद करणारा गुऱ्हाळवाला हतबल.. भिंतीवरून सगळे फोटो पाहत होते हे सगळं.. चार्ली चॅप्लिन नेहमीपेक्षा थोडा जास्तच करुण वाटला..

‘ती’ तिच्या निर्णयावर खंबीर होती.. आणि ‘मी’? नेहमीप्रमाणे गुळमुळीत.. पाठ फिरवून निघून गेली. शेकडो मैल दूर.. ‘मी’ आता अगदी सुखात आहे आणि कदाचित ‘ती’सुद्धा असेल.. पण मग एखाद्या अनोळखी नंबरवरून फोन आला तर धडधडतं ते कशामुळे? बहुतेक खूप दगदग चालली आहे म्हणून? आणि काही गाणी गाताना डोळ्यांत पाणी येतं ते का?..
..स्टेजवर खूप लाईट असतात. ते येतात डोळ्यांवर..!

इंग्लंड दौऱ्यादरम्यान स्ट्रॅटफर्ड या शेक्सपियरच्या गावी फिरताना एका रस्त्यावर दोन तरुण गिटार वाजवत बीटल्स गाताना दिसले. मी जाऊन दोघांच्या मध्ये उभा राहिलो आणि त्यांच्या संगीतावर आलापी गाऊ लागलो.. ते ओळखीचं हसले.. पाच मिनिटांनंतर दोघांना शेकहॅन्ड  करून निघालो..
ती पाच मिनिटे आम्हा तिघांच्या अंगात एकच रक्त वाहत होते..

– डॉ. सलील कुलकर्णी, म्युजीकली युअर्स, लोकसत्ता, ६ मार्च २०१०